Pierwszy blog, pierwsze koty za płoty....Zastanawiałam się nad treścią pierwszego wpisu, moje początkowe kroki z moto? ileż można czytać o podobnej tematyce, przyznajmy sobie to szczerze w pewnym momencie jest to już nudna tematyka dla motocyklistów którzy już dawno mają to za sobą. Nie widząc sensu w opisywaniu moich pierwszych kroków, ani historii mojej miłości motoryzacyjnej w rodzinie (po prostu nie nadaje się to na pierwszy blog-tzn. nie w moim wykonaniu z całym szacunkiem do innych "bloGerów"), a więc może jakaś przygoda....???

Niedziela cudowna pogoda a ja.....cholera i wraz nie uniknę tematyki świeżaka który nadal  kładzie się co noc do łóżka marząc o tym kiedy w garażu zrobi się jeszcze ciaśniej przez moje moto???:) Chcąc nie chcąc jeszcze nie w tym sezonie. Na pocieszenie została mi rodzina. Siostra z Hondzią CB 600 w złotym odcieniu,hmm ślicznotka, za granicą więc na niezbyt wiele się przyda ale od czego ma się mamę?! Pierwsza przejażdżka na mamy Virago 535 poszła mi tak gładko  że kluczyki były już dla mnie powszechnie dostępne, zaufanie mamy-bezcenna rzecz!!!! Nie odbiegając od tematu, letni wieczór, cudowna pogoda i nudy, a więc uśmiech do mamy wystarczył i dostałam błogosławieństwo i życzenie szerokości na drodze. Na pytanie czy tankowała odpowiedziała że zrobiła już sporo kilometrów na tym baku ale jak na moją przejażdżkę to wystarczy, jeszcze....dodam że w tym modelu nie ma wskaźnika poziomu paliwa, jest tylko teoretyczny "dzyndzelek". A więc licz człowieku w głowie ile wlałeś ile przejechałeś itd itd cholernie męczące jak dla mnie, no ale dobra nie moje moto a skoro mama mówi że starczy to tak ma być, albo powinno...

Nareszcie, wiatr we włosach, pusta droga, może nie jakieś niesamowite wyniki prędkości ale za to jaka przyjemność jazdy . Nie mój styl motocykli ale nie mając swojego wybrzydzać nie zamierzam, to już temat na innego bloga. Sympatyczni motocykliści mnie pozdrawiają po drodze, jest po prostu cudnie do puki....no właśnie 10km drogi za mną a motor mi się dławi!!! brum srum tum i lecę na luzie aż w końcu stoję. No tak benzyna, cała ta sytuacja sprawia że wybucham śmiechem, dzwonię po mamę, oczywiście jej pierwsze słowa po zakończeniu sygnału brzmiały: "gdzie stoisz?", czego mogłam się w końcu spodziewać prawda...

Po 15 min pomoc nadjechała z pełnym kanistrem, ale to nie o tym tak naprawdę chciałam napisać. Te 15 min dłużyły mi się jak nigdy w życiu bo los sprawił że dokładnie w tym miejscu w którym maszyna ostatecznie się zatrzymała stał krzyż. Dwa miesiące wcześniej właśnie tam zginął pierwszy motocyklista z naszych stron w tym sezonie.....26 lat i chłopaka nie ma. Nadal obecne odłamki plastików, kilka zniczy i ten skąpy krzyż upamiętniający tragiczny wypadek. Wpatrywałam się w niego czekając na pomoc i byłam trochę przerażona gdzieś tam w środku, stojąc dokładnie przy tym samym poboczu, tej same krawędzi jezdni i też będąc na moto. Nie zawinił ani on, ani maszyna ani nikt trzeci, no chyba że tym trzecim jest Bóg. Los zakpił a jego nie ma. Co chwila słychać o wypadkach, o kolejnych motocyklistach którzy już nie wrócą na drogi. Ten sezon zaczął się krwawo, co chwila dostawałam informacje o kolejnych tragediach, a ja musiałam stanąć właśnie na przeciwko naocznego dowodu jednego z pierwszych tego lata....jego nie ma....z tą myślą odjechałam dalej, i z tą myślą pozostawiam was wszystkich czytających moje słowa...

Sikorka